Pyłki z rozkwitłych kwiatów na rynku oznaczają alergię, swędzące oczy i kichanie. A przez to spada produkcja.

Zwiadowcę tresowali wyznawcy, dlatego szczególnie lubi zabawę w aportowanie z przeklętymi. Niektórzy rozpadli się po utracie zbyt wielu kości.

Badanie ludzkich książek ze skrzyni odkrywa strategie wroga. Ranowie rozwijają nowe sposoby pokonania ludzi. Bagniska się zmieniają!

Bagienne lilie zakwitają, wypełniając serca Ranów radością. Bagniska dają życie.

Wszyscy Ranowie zajmują się zbieraniem dojrzałych bagiennych jagód. Zbiory są obfite, co powoduje powszechną radość. Bagniska dają.

Najemników wyłapano, a od ich mocodawców zażądano okupu. Na dokładkę podniesiono także cła w handlu z Barią.

Na twoich terenach bariański kupiec wpadł w zasadzkę i poniósł śmierć. Rabusiów ujęto, a ciężka sakiewka kupca trafiła w dobre ręce.

Po zbadaniu podrobionego prochu szaman wrzucił beczkę do pobliskiego bagna. Błoto zakipiało i wypluło skrzynię z pradawnym skarbem. Bagniska dają.

Po zatrudnieniu najemników do ochrony konwojów ataki ustają. Handel wraca, pojawiają się też nowi kupcy. Widoki na przyszłość są optymistyczne.

Pojawił się biały łoś, co wszyscy uznali za dobry znak.

Ponad armiami szybuje biały orzeł. Uznaje się, że to dobry znak, więc armie ruszają z zapałem do kolejnej walki.

Nad Południowymi Równinami szybuje biały orzeł. Uznaje się go za dobry znak, więc mieszkańcy są zadowoleni. Bagniska dają życie.

Po krainie wędruje wielu rannych weteranów zbierających złoto na pomoc.

Błoto wyrzuca skarb z przeszłości. Bagniska dają.

Błyskawica przecina niebo i uderza w ziemię. Niszczy kamieniołomy, ale za to odkrywa pokaźne złoże niebiańskiej rudy.

Każdy, kto jadł w towarzystwie wiedźmy, obudził się z zatruciem. Słychać szepty, że może to być wina staruchy.

Rzemieślnicy lamentują, że brak im stałych dostaw minerałów do produkcji broni. Zbierają się i okradają bariańską kopalnię. Bagniska zmieniają się.

Nagła burza piaskowa uszkadza szlak handlowy i niszczy kilka karawan. Gildia informuje, że przez to mogą wystąpić niedobory wełny.

Dobra pogoda oznacza rekordowe plony. Część milicji rusza na zbiór brzoskwini.

Banda bezrobotnych najemników zajęła się działalnością przestępczą. Napadają na konwoje i blokują szlaki handlowe na pustyni. Trzeba ich zatrzymać.

Przestraszone przez burzę stado owiec ucieka do lasu. Owiec nie udało sie znaleźć, ale pasterz natrafił na drzewo bogate w bursztyn.

Wznoszone przez wyznawców pieśni, które opowiadają o wspaniałych czynach Aurelii, inspirują wiele osób do dołączenia do Niewidzialnej Loży.

Starszyzna wita nowych jeźdźców drżeniwców. Po wieczornym świętowaniu zapada cisza.

Gdy ogień daje ciepło, nastroje w oddziałach są dobre.

Grupa ciekawskich majsterkowiczek zbadała oazę. Faktycznie zarośla nie pozwoliły im na zbliżenie się do wody. Ścianę gęstych, ciernistych pnączy zdobią piękne, wonne róże. Wróciły z wyprawy z kilkoma kwiatami.

Rada kupiecka otrzymała od baronii Pinecoast nowe stawki ceł. Są oburzająco wysokie! W negocjacjach weźmie udział specjalny wysłannik. Koszt jego podróży poniosą kupcy.

Toksykolodzy ustalili w laboratoriach, że spożywanie jednego jabłka dziennie ma dobry wpływ na zdrowie. A do tego zwiększa popyt na te owoce.

Podczas zgromadzenia rady kupieckiej postanowiono, ile monet zostanie wprowadzonych do obiegu. Negocjacje bywają kosztowne.

Piwowar prosi o zgodę na warzenie cydru i przejmuje niesprzedane jabłka. Sadownicy narzekają, lecz piwowar ma prawo kupić je po niższej cenie.

Twoja milicja była zajęta, więc pola są zaniedbane, a ludzie głodni.

Do Niewidzialnej Loży dołączają entuzjastycznie nowi członkowie, chętni zobaczyć powrót chwały Aurelii. Porzucają jednak swą pracę, więc cierpi na tym rynek.

Najemnicy szlifowali swoje umiejętności na wielu polach bitwy. Ich morale wzrasta!

Wojna nie obędzie się bez ofiar. Na bagniska wraca życie.

Wieszczka ostrzega przed burzą piaskową. Osada jest przygotowana, więc udaje się uniknąć strat. Burza odkrywa ukryty skarb.

Pojawiły się anonimowe darowizny, na pewno się przydadzą.

Pozostali przy życiu odkrywcy wydostają ciała spod przewróconego pomnika. Wraz ze szczątkami towarzyszy wydobywają skarb. Bagniska dają.

Po wielu dyskusjach wyznawcy uznają, że podwójna tęcza to znak od Aurelii. Do tego tak imponujący, że wyznawców przybywa.

Lekkie opady na południu zapewniają doskonałe zbiory wiosennych jagód.

Lekki deszcz zakłócił pobliskie wykopaliska. Wyznawca poślizgnął się w błocie i odkrył ukrytą szkatułę.

Deszczyk padający na południu przynosi ukojenie wyschniętej ziemi. To okazja do świętowania!

Lekki deszcz ułatwia rybołówstwo. Bagniska dają.

Ranowie przyjmują dojrzałe czeluny w swoich obozowiskach i wznoszą sanktuaria dla tych zadumanych sojuszników. Czeluny są potężnym wsparciem dla sił Ranów. Bagniska dają.

Rzemieślnikom udało się ukraść rudę Bariańczykom! To świetny dzień dla rzemiosła. Bagniska dają.

W mroźny, zasnuty mgłą poranek, tuż za wrotami zamku zauważono cierpliwie czekający oddział przeklętych. Zbudzili się i wrócili, by walczyć za imperium.

Odbywają się tradycyjne dyniowe dożynki, wraz z ucztą, zabawami i konkursem na największą dynię.

Opadająca woda odsłania leżącą na dnie stertę pni i gałęzi. Zbieracze wyciągają drewno. Bagniska dają.

Deszcz podnosi poziom rzek i strumieni, dzięki czemu zbieracze mają drewno. Bagniska dają.

Liga drwali była tak wdzięczna za szczury, które uratowały las, że wystawiła pomnik poległym gryzoniom.

Szaman naucza młodzież, jak postępować z dzikimi drżeniwcami. Szamani wykorzystują jad tych stworzeń na wiele sposobów. Bagniska się zmieniają.

Starsi uczą młodych Ranów, jak zawiesić bębny na grzbietach drżeniwców. To niebezpieczna praca, zdarzają się więc wypadki.

Grupa wyznawców wróciła od Węglokwietnych z nowymi akolitami wznoszącymi pieśni o Cesarzowej. Wygląda na to, że najeźdźcy mieli przy sobie nie lada skarby. Gertruda podzieliła się nimi hojnie.

Aurelia miała rację, gdy nakazała zniszczyć wszystkich Ranów. Rańscy grabieżcy pojawili się w okolicy, powodując zamęt.

Pojawiły się plemiona zdziczałych Ranów. Kto wie, o co im może chodzić? Może się zgubili?

Dziś dzień targowy! A to oznacza dodatkowe wpływy z podatków dla prawowitych władców królestwa.

Szaman dzieli się wiedzą o bagniskach i przypomina Ranom o ich bliskości z pełzakami, grabieżcami i drżeniwcami. Zjednoczeni Ranowie świętują. Bagniska dają życie.

Niektórzy rycerze studiują pisma słynnego generała. Znajdują w nich nowe, zwycięskie strategie.

Pobocza porastają wonne dzikie kwiaty. Chłopi zbierają je, by sprzedać na rynku. Rządcy zamiast tego zbierają podatki.

Wartownicy donoszą o dziwnej pieśni, słodkosmutnej pieśni, której słów nie rozumieją. Niewidzialna Loża uważa, że to dobry znak.

Po ustaniu burzy piaskowej pojawiła się wieża bez widocznego wejścia ani wyjścia. Każdej nocy w jej jedynym oknie pojawiało się światło, choć nie widziano żadnych mieszkańców. Każdego ranka u jej stóp pojawiała się kupka złota.

Na oczyszczone ziemie wysłano rolników, narzekają jednak na swąd i dziwne choroby. Kilku umarło, wielu porzuciło swoje gospodarstwa.

Zaginiona ekspedycja dociera do odległej osady. Wszyscy uczestnicy wyglądają na dziesięć lat starszych. Ale przynajmniej znaleźli mnóstwo surowców.

Wędrowny szaman opowiada o dziwnych odgłosach lamentu dobiegających z głębi bagnisk. Dźwięk niepokoi nawet grabieżców. Grupa łowców wyrusza na poszukiwania. Bagniska zmieniają się.

Woźnica karawany donosi, że oaza na szlaku handlowym zarosła ciernistymi pnączami. Kupcy musieli karczować zarośla, by dostać się do wody, a i tak roślina natychmiast odrosła. Twierdzą, że wodopój jest przeklęty i należy go unikać.

Na łąkach Lothu zakwitły delikatne błękitne dzwonki nazywane łzami Aurelii. Dzieci zbierają kwiatki i sprzedają pielgrzymom do ołtarzy Aurelii.

Treserzy trwożni wyruszają na poszukiwania dzikich okazów. Wyprawa jest niebezpieczna, lecz w ich legowiskach nierzadko znaleźć można zrabowane ofiarom świecidełka.

Trwają przygotowania do ekspedycji, która ma stworzyć mapę Pustyni Westchnień i poszukać na niej surowców. To pokaźna inwestycja, lecz czasami wielkie zyski wymagają poniesienia ryzyka.

Grupa łowców badająca dziwne odgłosy natrafia na rzadkiego grabieżcę albinosa. Udaje się go schwytać, a wielu Ranów przyjeżdża go zobaczyć. Uważa się, że to dobry znak. Bagniska dają.

Sędziwa harimska wojowniczka zostawia bukłak z eliksirem w podzięce za twój udział w nadchodzącej bitwie. Obiecuje, że napój da siłę każdemu, kto go skosztuje.

Ku uciesze uczestników, na zakończenie dożynek odbywa się pokaz fajerwerków. Dochodzi jednak do wypadku, w wyniku którego wybucha miejscowy spichlerz. Konieczne będzie śledztwo.

W najciemniejszą noc roku majstrowie biorą udział w konkursie na najciekawszy pokaz fajerwerków, by rozświetlić mrok i zachwycić ludzi.

Przez południe przetacza się fala upałów, niszcząc plony. Wśród rolników słychać pogłoski, że ziemia jest przeklęta.

Odkryto fałszywe monety. Każdemu, przy kim je znaleziono, nadano tytuł dłużnika i skonfiskowano aktywa. A to oznacza nowe aktywa dla uczciwych kupców.

Wioska Wiązowo donosi, że w lasach błyskają dziwne światła i da się usłyszeć muzykę. Najstarsi mieszkańcy twierdzą, że to Feje i ostrzegają przed zapuszczaniem się w las. Niektórzy złożyli jednak dary pod drzewem ofiarnym Fejów na skraju kniei.

Niepomni na ostrzeżenia starszych mieszkańcy Wiązowa tańczą z Fejami i ofiarują im dary.

Mieszkańcy Wiązowa twierdzą, że Feje to przyjazne istoty, dlatego wyprawili im ucztę.

Ci straszni Feje zniszczyli wioskę! Na miejsce wysłano przeklętych, którzy odzyskali pozostałości i wyrównali teren pod uprawy. Baronia musi wykarmić wiele osób.

Od pewnego czasu mieszkańcy Wiązowa nic nie donoszą. Wysłany patrol wyznawców znalazł w wiosce jedynie opuszczone domostwa.

Zbliża się coroczny festiwal z okazji Sojuszu Wolności. W całej Barii świętuje się zwycięstwo nad Arleonem i odzyskanie niepodległości.

Cwany kupiec rozpoczyna świadczyć usługi kurierskie pomiędzy osadami. Są oczywiście odpowiednio opodatkowane.

Węglokwietni zbudowali warownię i nazwali ją prezentem od Lothu. Zostają wysłani mędrcy, którzy mają dokonać wykopalisk i rozgłaszać chwałę Cesarzowej.

Dziki grabieżca spada na wioskę w poszukiwaniu piskląt. Udaje mu się je odnaleźć i dołącza do stada, najpierw jednak niszczy wioskę. Na bagniska wraca życie.

Podczas corocznego święta ustalana jest lista kupców. Liczba członków jest ograniczona. Najsłabsze rody kupieckie zostają wchłonięte przez te silniejsze, a ich aktywa zostają spożytkowane, zwykle w formie niewolników.

Końca podwójnej tęczy nie udało się znaleźć, ale w wyniku poszukiwań znaleziono skrzynkę ze świetlistą nicią.

Łowy nie idą najlepiej, więc grabieżcy głodują. Wyrywają się z zagrody, powodując zniszczenia. Pasterze dzielą się swoim posiłkiem z bestiami. Grabieżcy są warci za dużo, by głodować. Bagniska zmieniają się.

Przybycie licznych uchodźców z południa uszczupla zapasy żywności. Na bagniska wraca życie.

Ranowie tworzą z kurzych piór przytulne posłania. Na bagniskach nic się nie marnuje. Bagniska dają.

Turniej rycerski pomiędzy zwaśnionymi zamkami gromadzi tłumy gapiów. Niestety nie było wielu wypadków, ale chociaż sprzedaż piwa znacznie wzrosła.

W całej krainie panuje epidemia gorączki. Wyznawcy śpieszą z pociechą dla umierających oraz by przyjąć ich ostatnią przysięgę.

Najeźdźcy z Barii atakują odległą wioskę i zabijają wielu Ranów. Pozostali przy życiu mieszkańcy uciekają w głąb moczarów. Na bagniska wraca życie.

Szaman naucza, że nic nie powinno się marnować. Mięso upadłego w walce grabieżcy nakarmi cały obóz, a szpik jego kości zwabi kolejne sztuki i pozwoli je wytresować. Na bagniska wraca życie.

Grad pustoszy uprawy na południu. Zimą można spodziewać się głodu.

Mądry starzec dzieli się wiedzą na temat pór roku. Młodzi Ranowie uczą się zbierać grzyby. Bagniska dają życie.

W królestwie aż roi się od rynków i kupców. Cały ten handel zapewnia skarbcowi pokaźne wpływy.

Do baronii Pinecoast płyną towary, z których zyski zasilają portfele bariańczyków. A to wszystko dzięki mądrym rządom rady kupieckiej.

Mieszkańcy wiosek donoszą, że bariańscy najeźdźcy wzięli jeńców. Ludzie pamiętają czasy niewolnictwa i są żądni odwetu. Formuje się oddział myśliwych, którzy ruszają odbić porwanych. Bagniska się zmieniają.

Pogłoski były prawdą! Przy herbatce i ciasteczkach ogr wyjawia łowcy lokalizację skarbu.

Przyjezdny uczony dzieli się sekretami sąsiedniej baronii w zamian za dostęp do biblioteki. Te informacje będą przydatne w przyszłych konfliktach.

Drwalom najwyraźniej spodobała się hodowla zwierząt, zagoniono ich jednak do pracy nad nowymi zagrodami dla szczurów. Złożyli przysięgę i pracowali w pocie czoła, by dowieść swojej lojalności nowym panom.

Najęto bardów, by napisali pieśni o historii Wiązowa, by ostrzec innych chłopów przed brataniem się z Fejami. W Wiązowie zbudowano ołtarz ku pamięci zaginionych. Czasami po nowiu pojawia się pod nim skarb.

Fala upałów zakończyła się, a podróżny siejący zamęt został schwytany. Egzekucja dostarczyła chłopom trochę rozrywki, tym chętniej zabrali się więc znów do pracy.

Do zbadania sprawy mistyka najęto sasanidów. Donoszą, że wraz ze swoimi wiernymi wznosi na pustyni wielki kamienny posąg. Przypomina skrzydlatego lwa strzegącego pokaźnego skarbu.

Zainspirowane przez kometę majsterkowiczki ulepszają celność piekielnych oddechów i sprzedają wynalazek z ogromnym zyskiem.

Rolnicy mówią, że zbiory jabłek były obfite. Wystarczy dla wszystkich, więc ludzie się cieszą.

Łowczy ma coraz więcej kur, a Ranowie zaczynają je hodować i jeść jajka. Bagniska się zmieniają.

Grupa łowczych znajduje opuszczone jaja grabieżcy. Przenoszą je do pobliskiej wioski, by je ochronić. Bagniska się zmieniają.

Plony więdną na nowych polach. Dojrzało niewiele owoców. Dla żywych poddanych Aurelii trzeba sprowadzać żywność.

Starsi uczą młodych Ranów, jak tworzyć bębny drżeniwców. Materiały pochodzą z wielkiej ryby łowionej w głębi bagnisk. Potrzeba wielu ryb — i na bębny, i do jedzenia.

Handlarz sprowadził na dwór nową modę na atrament, szlachta poczęła więc pisać listy. Nałożono cła, by czerpać bardzo potrzebny zysk.

Zginęło trochę złota.

Wiewiórkołapka znalazła w gnieździe gryzonia klejnoty. Opowiedziała o tym rozbawionym bywalcom tawerny. Później znalezione u niej klejnoty zostały skonfiskowane.

Produkcja żywności jest niewystarczająca, ludzie głodują. Na jedzenie i leczenie wydawane jest wiele złota.

Nocne niebo przecina ognista kula. Chłopi obawiają się, że to zwiastun zagłady, i kryją się w chatach. Uderzenie komety niszczy część upraw.

Nocne niebo rozświetla ognista kula. Mędrcy podejrzewają, że może nieść potężną esencję, więc wyruszają na poszukiwania. Podróż jest długa i wyczerpująca.

Nocne niebo przecina kula ognia. Dwie gildie kupieckie mylą ją z nową bronią, wybucha więc walka. Koszty wojny są wysokie.

Nocne niebo przecina ognista kula. Wędrowny starzec ogłasza, że kometa oznacza powstanie Ranów. Wielu na widok komety kieruje się w stronę szamanizmu. Bagnisko daje.

Dudziarze z całej Barii ciągną do Ostatniewa, by wziąć udział w konkursie na najlepszą kompozycję. Odbywa się wielkie święto.

Całą wioskę dręczą koszmary. Powstaje pogłoska, że są przeklęte. Na bagniska wraca życie.

Chłopi znajdują krater pozostawiony przez kometę, która zniszczyła ich plony. Na dnie leży spora bryła niebiańskiej rudy.

Poszukiwania komety prowadzą do wielkiego krateru, w którym spoczywa ogromna bryła niebiańskiej rudy. Ocalali mędrcy badają rudę przez długie miesiące, nie udaje im się jednak znaleźć śladów nowej esencji.

Liga drwali rozwija działalność. Ostatnio ustawiła na targu stragany, na których sprzedaje króliki ogoniaste z rożna. Cieszą się sporym powodzeniem, biedota ma co jeść.

Wyznawcy rozprowadzają książeczkę opisującą znaki pozostawione przez wielką Cesarzową Aurelię. Odwiedzają małe wioski, by podzielić się teoriami.

Choć nagrody tak pragnął, z Kufla kpiarz jej nie zgarnął. Ale cierpieć nie musi, dobrym piwem ból zdusi.

Wielu kupców wędruje po krainach. Cła i podatki robią swoje.

Kupiec z Barii podróżuje po bagnie barwnym wozem wypełnionym przydatnymi narzędziami, kocami i słodyczami. W zamian dostaje grzyby i roślinne barwniki. Bagniska się zmieniają.

Po znalezieniu skarbu, o którym szeptała czaszka, nie ma z niej już wiele pożytku. Zostaje więc sprzedana wędrownemu handlarzowi, który skupuje takie badziewie.

Otrzymano list z żądaniem zadośćuczynienia za śmierć bariańskiego kupca. Odesłano odpowiednią sumę, pomniejszoną o koszty schwytania rabusiów.

Odważny łowczy odzyskuje z oazy dwa żywe kurczaki. Wyjaśnia, że Bariańczycy przetrzymują kury, by mieć jajka. Bagniska się zmieniają.

Wioski z kurnikami rosną jak grzyby po deszczu. Ranowie przekonują się jajek, do tego wiosna przynosi więcej narodzin. A to oznacza konieczność budowy kolejnych chat. Bagniska dają życie.

Odnaleziono testament Arsham Ciężkokciukiej, w którym zapisała cały majątek kuzynowi z Arleonu. Prawo kupieckie nie pozwala na przekazywanie takich bogactw poza granice kraju, w związku z czym pozostały dobytek zasilił bataliony.

Loża przywraca zapomnianą tradycję robienia na polach kukurydzy labiryntów. Poddani mają mnóstwo radości, a armia zyskuje trochę grosza.

Uważny wyznawca zbadał przedstawienie i powiązał lalkarza z ogniskami niezadowolenia i zniknięciami przeklętych. Odwołano wszystkie przedstawienia, „lalki” skonfiskowano, a pełen skruchy lalkarz złożył przysięgę.

Zainspirowane teatrzykiem lalkowym o przeklętych dzieci zaczynają go odtwarzać w wielu miejscach królestwa. Tam, gdzie odbywają się przedstawienia, znika zawsze kilku przeklętych.

Młodziutka majsterkowiczka tworzy inspirowany latawcami system bloczków do transportu rudy z głębi kopalni. Produkcja wzrasta, a lokalni handlarze płacą niemałą cenę za nową technologię.

Miód i balsam od pszczelarza zaradziły alergiom i stały się przebojem na ryneczku. Sprzedaż, produkcja i podatki rosną!

Na wschodnie rubieże wysłano lojalne oddziały, które mają pokazać niewdzięcznym wieśniakom, jak bardzo błądzą. Wyznawcy wychwalają Aurelię, a tymczasem szczury zjadają całe plony z pola.

Wzmożenie patroli uspokoiło nieco rolników i chłopów. Do tego poborcy mogą łatwiej zbierać złoto.

Nadszedł podarunek od leśnego dworu. Feje przesyłają pozdrowienia oraz stary artefakt owinięty pięknie haftowanym lnem.

Mędrcy badający plagę chrząszczy odkryli ukrytą w lesie fermę szczurów. Drwale ukradli gryzonie wysłane do walki z plagą! Szczury zostały uwolnione!

Pisanie listów staje się modne. Papiernie z wdzięczności oferują prezent.

Warstwa soli po przypływie z siódmego księżyca przyciąga na bagniska wiele stworzeń, Ranowie chowają się więc w chatach. Uwaga na dzikich grabieżców. Bagniska się zmieniają.

Lojalni poddani zebrali pewne środki dla baronii. Ich wkład zasili fundusz wojenny.

Wielu chłopów poluje teraz na wiewiórki, by je zjeść. Ich skórki stanowią z kolei dodatkowy dochód w podatkach.

Szamani badają pradawne ludzkie ruiny i posągi, dzięki czemu dowiadują się wiele o swojej dawnej przeciwniczce, Cesarzowej Aurelii. Przekazują zdobytą wiedzę jak największej liczbie współplemieńców. Ranowie będą teraz czujni. Bagniska się zmieniają.

Wygrywanie kolejnych bitw opłaciło się. Zbierane z pola bitwy łupy i przedmioty zapewniają niezłe sumy złota.

Badacze Aurelii nie znajdują w starych księgach wyjaśnienia dla zmian gleby. Wskrzeszają przeklętych, by sprawdzić, czy nie mają jakichś wspomnień z zamierzchłych czasów.

Do wioski dręczonej przez koszmary przybywa wieszczka. Odkrywa, że studnie zatruły przeciekające stare beczki. Po ich usunięciu mieszkańcy odkrywają skarb. Klątwa mija. Bagniska się zmieniają.

Majsterkowiczki opracowały nową metodę przetwarzania niebiańskiej rudy. Rozpoczyna się czas wielkich wynalazków, na którym zyskują wszyscy!

Jeden ze zniszczonych zwojów w skrzyni książek to częściowa mapa. Na pewno się przyda. Bagniska dają.

Odkrywcy dzielą się mapą obszaru w głębi bagnisk, który odwiedzili. Nie znaleźli co prawda Szmaragdowego Jaru, lecz mapa będzie przydatna. Bagniska dają.

Niektórzy małorolni narzekają na marne żniwa. Twierdzą, że ziemia się zmieniła i nie daje już takich plonów jak za czasów Aurelii. Proszą badaczy Aurelii o znalezienie odpowiedzi w starych księgach.

Każdego roku, gdy wschodzi piętnasty księżyc, harimskie dzikuski opuszczają swoje posterunki i bez słowa wędrują w głąb pustyni.

Stara szlachcianka zmarła, nie pozostawiwszy spadkobierców. Jej własność skonfiskowano. To głównie rupiecie, ale jeden stary sztylet może się jeszcze do czegoś nadać.

Znaleziono ciało lokalnego karczmarza, który najwyraźniej zginął z rąk włamywacza.

Pośród pozostałości po powodzi nad zachodnią rzeką chłopi znajdują skamieniałe drewno i pradawny bursztyn.

Znaleziono szczątki poległego powiernika. Jego własność skonfiskowano.

Stajenny z wioski wabi kolejnego grabieżcę, by zajął się jajami. Z wszystkich trzech wykluwają się pisklaki! I są głodne. Bagniska dają.

W królestwie pojawiła się niezwykle gęsta mgła. Mnożą się doniesienia o zaginionych owcach i pasterzach.

Migrujące ptaki zdziesiątkowały zamieszkujące bagniska ryby. Głodujący mieszkańcy muszą kupować od chciwych handlarzy. Na bagniska wraca życie.

Milicja ćwiczy za dnia i w nocy. Jej sprawność udziela się wszystkim jednostkom.

Przechodzący nieopodal opuszczonej farmy patrol odnalazł na wpół żywy z głodu miot szczeniąt. Zabrano je do pobliskiego grodu i oddano wdzięcznym chłopom. Poza jednym, którego zatrzymano jako maskotkę i nazwano Zwiadowca.

Rabuś powrócił. Coś trzeba z tym zrobić. Ludzie postulują budowę dodatkowych wież strażniczych.

Mistrzyni kowalskiej udało się wykuć przedmiot godny powiernika. W zamian prosi o godnego czeladnika. Po przyjęciu prezentu odesłano ją w towarzystwie młodego pazia.

Pewien mistyk rozsiewa plotki o skrzydlatym lwie, który ostrzegł go na pustyni przed złem płynącym ze złota. Stwór obiecał mu życie bez trosk w zamian za wyrzeczenie się dóbr doczesnych. Tłum jego zwolenników zakłóca produkcję.

Kpiara z Mleczaków szansy rywalowi nie dała, ludzie mówią, że dziewczyna przewspaniale brzmiała. O gnijących zębach jej rubaszne kawały rozbawiły publikę i pierwsze miejsce jej dały.

Magistrat wydaje decyzję po myśli mleczarza. Jego wozy naprawiono na koszt pijanych milicjantów, którzy je zniszczyli. W podzięce mleczarz przybywa z transportem śmietany. Kupuje ją bariański handlarz.

Wyprawa powiodła się, wiosną w zagrodzie przyszło na świat wiele zdrowych trwożni.

Po wykluciu się czeluny ruszają rzekami bagnisk w daleką podróż, by rosnąć w siłę i zdobywać wiedzę. Bagniska dają życie.

Wiele bitw zakończyło się porażką, więc do armii powoływanych jest więcej chłopów.

Wymiana ciętych ripost w Szczęśliwym Paziu przerodziła się w bijatykę. O świcie, gdy mordobicie w końcu ustało, pozostały tylko zgliszcza i mgła.

Wiosenne deszcze i łagodne słońce dobrze zrobiły morelowym sadom. Zbiory były udane, a to oznacza sowite zyski.

Ulewa zniszczyła most w Lennox podczas przejścia rycerzy. Rodzinom utopionych rycerzy wypłacono zasiłek.

Zgłoszenia o chłopach ginących w gęstej mgle powodują pogłoski o mrocznej magii. Postanowiono zaopatrzyć odległe wioski w latarnie, oczywiście na ich koszt.

Nad zachodem zawisły ciemne chmury. Chłopi uznają to za zły znak i odmawiają pracy. Na miejsce zostają wysłane oddziały, by przypomnieć, że ciemne chmurki są mniej groźne od mieczy.

W lokalnej tawernie sędziwy leśnik dzieli się sekretami tropiciela z bratem z Loży. Dostaje zapłatę i składa przysięgę.

Na końcu tęczy znaleziono lśniące na purpurowo złoże niebiańskiej rudy. To nawet lepsze niż legendarny garniec złota.

Najazd najemników! Twierdzą, że mają kontrakt na odzyskanie zapłaty. Najwyraźniej bariański kupiec cieszył się wielkim szacunkiem.

Węglokwietni pokonali najeźdźców, lecz ponieśli przy tym znaczne straty, proszą więc o pomoc w naprawie. Otrzymują wsparcie w zamian za przysięgę złożoną Cesarzowej.

Jeden z poborców sprawia się ostatnio wyjątkowo dobrze.

Jeden z poborców sprawia się ostatnio wyjątkowo dobrze.

Most w Lennox jest ważny dla handlu i podróży. Naprawa jest jednak droga.

Podczas zbierania materiałów do naprawy zagród pełzaków, mieszkańcy odkrywają niezwykle cenne złoże pradawnego bursztynu. Bagniska dają.

Do napraw uszkodzeń spowodowanych przez burzę piaskową zostają skierowani dłużnicy. To z kolei sprawia, że w hutach, kopalniach i młynach brakuje rąk do pracy. Zaraz po zakończeniu naprawy wracają jednak transporty wełny.

W baronii zapanował porządek. Milicja wraca na pola, rozpoczyna się okres dostatku.

Miejscowi chłopi zaczynają widzieć korzyści z kultu Aurelii. Mniej granicznych waśni z sąsiednimi baroniami i ochrona armii nieumarłych zapewniły im spokojny sezon i wyższe pobory podatków dla baronii.

Po wielu zwycięstwach udało się w końcu odeprzeć najeźdźców. Ptaki ćwierkają, lilie zakwitły, a ludzie gromadzą się, dziękując za potomstwo, które czeka lepsza przyszłość. Bagniska dają życie.

W rocznicę narodzin Aurelii wierni odczuwają szczególną więź z imperium i duchem Aurelii.

Łucznicy studiują pradawny podręcznik. Najwyraźniej coś się z niego nauczyli, a wiedzę przekazują kolejnym armiom.

W obliczu zimowego głodu zbuntowani chłopi wracają na właściwą drogę. Składają przysięgę, wznoszą ołtarz Aurelii i doświadczają jej łaski.

Rada kupiecka najmuje sasanida, który ma udać się do baronii Pinecoast. Wkrótce do rady docierają wieści o nieszczęśliwym wypadku barona. Jego następca znosi cła na bariańskie towary.

Milicja wznosi mury i umocnienia. Podczas gromadzenia materiałów jeden ze staruszków wpadł do szybu kopalni i połamał nogi, lecz znalazł zapomniane złoże niebiańskiej rudy.

Pustelnik twierdzący, że jest potężnym powiernikiem, zgromadził mieszkańców, by zademonstrować swą moc. Okazuje się, że rzeczywiście ją miał, tyle że nie umiał jej kontrolować. Nikt nie przeżył. Wśród jego dobytku znaleziono parę rarytasów.

Nowy proch dostosowano do diabelskich oddechów. Podczas testów doszło niestety do wybuchu, który zniszczył warsztat.

Banda rycerzy prowokowała Niewidzialną Lożę do ataku na nich. Jeśli nie złożą przysięgi, ich kości i esencja mogą się jeszcze na coś przydać. Widziano, jak zajmowali się nimi przeklęci.

Wędrownego kupca przyłapano na próbie oszukania kupujących. Łajdaka natychmiast skazano, a jego egzotyczne dobra przejęto.

Niedawne straty i podwyżka podatku sprawiły, że chłopi nie czują, że potrzebują rycerzy. Narasta niezadowolenie.

Wyznawcy uznają, że plaga wron to wyraz niezadowolenia Aurelii. Chłopi składają przysięgę, by udobruchać Cesarzową, a następnie polują na wrony, by zaspokoić głód.

Podczas uroczystości pokazano świeżo wybite monety z dziurką w środku. Otwór przypomina wszystkim o podatkach, które niegdyś płacili Arleonowi.

Niewidzialna Loża wznosi każdego roku nowe ołtarze Aurelii. Wykuwają je w najszlachetniejszym kamieniu najznamienitsi artyści.

Przeklętym nakazano oczyszczenie terenów w pobliżu Cicholasu pod nowe gospodarstwa, by wyżywić rosnącą rzeszę wyznawców. Po ścięciu szczególnie starego drzewa zostali otoczeni przez wrony.

Posadzono nowy sad, ludzie mają z niego owoce, a baronia podatki.

Wieści o wybuchu warsztatu ściągnęły na miejsce wiele majsterkowiczek, które były ciekawe składu nowego wynalazku.

Ostatnie zwycięstwa zachęciły rzeszę ochotników do wstąpienia do armii!

Niedawne zwycięstwa są odczytywane jako znak łaski Aurelii. Niewidzialna Loża odczuwa napływ chętnych do odbudowy imperium.

Niedawne zwycięstwa zainspirowały wielu młodych Bariańczyków do szukania sławy w kompaniach najemników!

Niedawne zwycięstwa zainspirowały wielu Ranów do walki z ciemiężcą! Bagniska się zmieniają.

Rozrastające się imperium potrzebuje gospodarstw. Grupa przeklętych zostaje wysłana na pomoc chłopom.

Podczas naprawy szlaku handlowego zostaje odkryta starożytna opuszczona osada. Kamienie ozdobiono rycinami podobnymi do tych z ruin na rańskich bagniskach. Cennym znaleziskiem jest też zapas pradawnego bursztynu.

Niewielka grupka wyrusza kajakami w głąb bagnisk w poszukiwaniu legendarnego Szmaragdowego Jaru. Bagniska zmieniają się.

Jeden z mędrców odkrył, że w zniszczonej przez Fejów wiosce miał swoje małe laboratorium samotny toksykolog Malerence Tenic. Podczas ataku ziemia została skażona.

Rycerzy pokonano, a ich ciała przekazano mędrcom do zbadania. Ich wysokiej jakości zbroje zatrzymano jako zadość uczynienie za kłopoty.

W lasach na wschodzie zalęgły się chrząszcze żerujące na sosnach. Aby się ich pozbyć, wysłano stada szczurów. Drwale, z początku przerażeni, okazali wdzięczność.

Do bagien zbliżają się duże siły bariańskie. Zamierzają przeciąć siedliska pełzaków. Na bagniska wraca życie.

Uczonym udało się wskrzesić kilkoro przeklętych z zabitych przez toksyny, podróż nie była więc zupełnie jałowa.

Wioskę na południu doszczętnie strawił pożar. W zgliszczach mieszkańcy odkryli znaki pradawnego mauzoleum. Posłużyło jako niezłe źródło materiałów budowlanych.

Znaleziono ogromne ptasie gniazdo z wielkim jajem. Myśliwi przypadkiem zrzucili je na ziemię podczas próby jego wyjęcia. Zawierało pięć fragmentów pradawnego bursztynu.

Bariański kupiec obiecuje za odpowiednią cenę odbić rańskich niewolników. Mieszkańcy bagien zbierają złoto, by zapewnić bezpieczny powrót swoich krewnych. Bagniska dają.

Opadająca woda powodzi odkryła zapomnianą oazę.

Morska woda opada po przypływie z siódmego księżyca, odkrywając pradawny rański posąg. Bagniska dają.

Znaleziono ogromny opal, który następnie zlicytowano za sporą sumę!

Gildia kupiecka zrobiła zbiórkę na opłacenie żałobników do procesji pogrzebowej. Ceremonia była uroczysta, lecz dość krótka.

W krainie zapanował niesamowity optymizm.

Gildie kupieckie konkurują o możliwość zatrudnienia najlepszych kompanii z parady pikinierek. Ceny na licytacjach są niebotyczne.

Trenowanie pełzaków się opłaciło. Zwierzęta wykryły handlarzy niewolników i ostrzegły swych właścicieli. Ranowie przygotowali zasadzkę, pokonali intruzów i uwolnili część więźniów. Bagniska się zmieniają.

Pojawiają się doniesienia o osuwisku, które zablokowało szlak handlowy na południu. Oczyszczający drogę przeklęci odkrywają pancerze i przedmioty z czasów Aurelii.

Aby poradzić sobie ze zbuntowanymi najemnikami, kupcy zatrudniają kolejne bandy najemników do ochrony szlaków handlowych.

Potężna burza roztrzaskała ogromny głaz na części. Robotnicy czym prędzej zrobili z niego użytek.

Gdy zadłużeni wracają z opuszczonej osady, atakuje ich zgraja ukrytych w ruinach pełzaków. Straty są znaczne, lecz części dłużników udaje się uciec i opowiedzieć, co się stało.

Pełzaki mają niezwykły zmysł węchu. Szamani tresują je do znajdowania rzadkich grzybów o magicznych właściwościach. Bagniska dają.

W rzece znaleziono ogromną perłę.

W krainie zapanował straszny pesymizm.

W karawanę uderza potężny podmuch wiatru. Piasek pochłania życia i towary.

Coroczna pielgrzymka do ołtarzy Aurelii gromadzi tłumy. Pielgrzymi wspominają jej wielką mądrość i miłość dla poddanych.

Podczas parady z okazji zwycięstwa kapitan najemników wpiął w kapelusz długie pióro grabieżcy. Popyt na pióra wzrósł, a wraz z nim zyski!

Milicja wraca ze zbiorów brzoskwini z nowymi znajomymi i plackami!

Oazę na południu otoczyła chmara wygłodniałej, cykającej szarańczy. Oaza wymaga napraw. Wygląda na to, że wieszczka miała rację.

Ukończono naprawę mostu w Lennox. Nałożono nowe myto.

Nowa metoda płodozmianu zapewnia rolnikom obfite plony. Szczodrze rozdają swe nowe bogactwa.

Nowi dudziarze chcą za wszelką cenę zrobić wrażenie na widowni festiwalu, by móc dołączyć do kompanii najemników. Konkurencja często prowadzi do bójek pomiędzy uczestnikami.

Sny powiernika nawiedził niedawno dziwny, lecz pewny siebie głos. Wyszeptał sekrety korzystania z esencji.

Powiernika nawiedzają ostatnio dziwne, lecz wymowne sny. Cesarzowa Aurelia szepce w nich starożytne tajemnice posługiwania się esencją.

Powiernika nawiedza ostatnio osobliwy sen. Delikatny głos woła go spoza bezludnej pustyni i szepcze pradawne sekrety posługiwania się esencją.

Powiernika nawiedza ostatnio dziwny, lecz wymowny sen. Siedzi w nim przy ogniu na przeciwko prastarego smoka, który szepce mu tajemnice posługiwania się esencją.

Opanowane epidemią gorączki ziemie przemierzają zjawy, które pocieszają żyjących, wskrzeszając tych, którzy zmarli, złożywszy przysięgę. Zwą ich powstałymi.

Na poszukiwanie piór grabieżców na bagniska ruszyła drużyna złożona z muszkieterów i pikinierów. Słuch po nich zaginął, a dostawy piór urwały się.

Kupiec przeliczył złoto znalezione pod dziwną wieżą i zostawił koszyk z równowartością w niebiańskiej rudzie.

Na wschodzie pojawiła się podwójna tęcza. Wszyscy rzucili obowiązki i ruszyli szukać garnca złota na jej końcu.

Na wschodzie pojawiła się wielka podwójna tęcza. Wszyscy debatują, czy jest to znak od Aurelii, i porzucają pracę.

Dwoje trubadurów z tawern Pod Mleczakami i Pod Upartym Kuflem przygotowuje się do nadchodzącego „Pojedynku kpiarzy”! Wszyscy są niezwykle podekscytowani, jednak zaprowadzenie porządku pomiędzy zwolennikami grajków wymaga dodatkowych nakładów.

Dziwna wieża znikła bez śladu, zabierając ze sobą niebiańską rudę. W koszyku po rudzie znaleziono rzadki artefakt.

Aby uczcić dobry sezon, szanowany cech drwali chętnie podarował ci trochę drewna.

Ranowie odkrywają wiele starych ruin i posągów stworzonych przez ludzi. Eth'drowie używają pomników w roli celów ćwiczebnych. Niektóre monumenty zostają rozebrane, by pozyskać z nich cenny kamień. Bagniska dają.

Posłaniec pomniejszej szlachcianki Gertrudy Węglokwietnej poprosił Niewidzialną Lożę o pomoc. Zauważono najeźdźców, dlatego ród Węglokwietnych prosi o złoto, którym sfinansuje obronę. Najeźdźcy to zmora, a szlachta musi widzieć, że Aurelia chroni wszystkich.

Gildia wysyła majsterkowiczki, by rozprawiły się z pełzakami i zamieniły osadę w postój dla karawan na tym niebezpiecznym szlaku. Od teraz karawany są już bezpieczne.

W lasach Fejów banda poszukiwaczy przygód zabiła ogra. Wszystkich powieszono, a ich własność skonfiskowano.

Mądry szaman bada potwora z rzeki gwiazdy porannej i odkrywa zatopiony posąg otoczony pradawnym bursztynem. Zaginieni strażnicy zostali uwięzieni w leju, który odkrywa pradawne ruiny. Bagniska dają życie.

Zachodnia rzeka wystąpiła z koryta. Woda porwała wielu chłopów i zniszczyła większość upraw.

Rzeka Heska wylała. Pobliskie gospodarstwo zostało zniszczone, lecz gdy wody opadły, odkryta została starożytna krypta.

Ulewa nad zbitym piaskiem pustyni nie ma dokąd spłynąć. Powódź uszkadza niewielką osadę. Są ofiary.

Rzeka Łukowa wylała, a gdy wody opadły, zakwitł rzadki pustynny kwiat. Harima zbierają kwiaty, z których robią wyśmienitą nalewkę. Sprzedają ją z niemałym zyskiem.

Przez północną część bagnisk przepływa ogromna fala wody. Ludzie zawczasu przygotowali sieci, więc połów jest owocny. Bagniska dają.

Po otrzymaniu złota bariański kupiec daje Ranom mapę miejsca, w którym uwolni ich krewnych. Bagniska się zmieniają.

Harimskie dzikuski powracają ze swoich tajnych pustynnych rytuałów. Niektóre są ranne, ciała innych znaczą nowe blizny i oparzenia, lecz wszystkie są silniejsze i bardziej zawzięte niż wcześniej.

Wieśniacy zwrócili Ranom ciało szamana. Ranowie znikają w lesie, pozostawiają jednak po sobie ogromny opal.

Gdy czeluny stają się zbyt stare, by walczyć, wędrują od jednego obozowiska do drugiego, dzieląc się historiami o Ranach i mądrością bagniska. Gdziekolwiek się pojawią, są mile widziani. Bagniska się zmieniają.

W głębi bagnisk łowcy odnajdują pradawne ruiny z rzeźbieniami przypominającymi Ranów. Historia roznosi się po bagniskach, stanowiąc powód do świętowania. Bagniska dają życie.

Podczas leśnego patrolu strażnicy napotkali stare drzewo zawierające spore ilości pradawnego bursztynu!

W pradawnych ruinach dochodzi do wypadku. Pomnik smoka przewraca się, zabijając kilkoro odkrywców. Wieśniacy opłakują ich cały ranek. Na bagniska wraca życie.

Po sezonie wypełnionym treningiem i musztrami, pikinierki z wielu kompanii idą we wspólnej paradzie, by pochwalić się precyzyjną koordynacją. Okazja przyciąga tłumy, które cieszą oczy pokazem i kibicują swoim ulubionym oddziałom.

Kowal przesłał swoje najnowsze dzieło. Co za wykonanie!

Gildia majsterkowiczek podarowała batalionom najemników mechaniczne ptaki jako dowód wdzięczności za niedawne zwycięstwa. Coraz więcej Bariańczyków przystępuje do najemników dzięki ptakom lub wygranym bitwom.

W bogato zdobionej krypcie mędrcy znaleźli skarby. Takie bogactwo na pewno pomoże sprawie.

Ogromne zapasy złota oznaczają lepsze ceny. Zyski z tych okazji trafiają do skarbca.

Myśliwi napotkali kupca, który sprzedał im beczkę prochu w zamian za złoto. Po powrocie do obozu odkryli, że proch był podrobiony. Bagniska się zmieniają.

Po wsiach włóczy się pewien pryszczaty gość. Pojawiają się pogłoski o nadchodzącej biedzie. Dodatkowe drewno ma zapewnić ogień w kominkach.

Piorun rozpłatał wielkie skamieniałe drzewo. Wewnątrz znaleziono spory zapas pradawnego bursztynu.

Mędrcy od pewnego czasu śledzą ruchy gwiazd. Mają nadzieję, że uda im się przewidzieć przyszłe zdarzenia na niebie.

Krainę spowiła tajemnicza mgła. Gdy się przerzedza, znajdowana jest połyskliwa ruda.

Grupa mędrców bada pradawne ruiny i dzieli się odkryciami z chwalebnej przeszłości Rany. Wiadomości rozchodzą się od obozu do obozu. Lud marzy o lepszej przyszłości. Bagniska się zmieniają.

Historie o wspaniałym Imperium Aureliańskim skłoniły wielu do złożenia przysięgi. Pełni entuzjazmu nowicjusze zdołali też nakłonić do tego swoich bliskich i przyjaciół. Niech Cesarzowa nas błogosławi.

Psy kochają kości, a Zwiadowca to nie wyjątek. Znalazł stertę kości, w której krył się skarb. Dobry piesek!

Dzikie kwiaty oferowane na rynku w wiosce Łąkowo przyciągnęły rój pszczół. Jest wielu użądlonych, a sam rynek został zamknięty wcześniej.

W pobliżu warowni Harimów zauważono wielką sowę rogatą, uznawaną za dobry znak. Dzięki temu Harimowie dołączają do batalionów.

Przez bagniska przechodzi wichura. Kury uciekają ze zniszczonych kurników na bagna. Bagniska się zmieniają.

W wioskach z kurnikami wybucha tajemnicza choroba. Szybko rozprzestrzenia się pomiędzy obozami. Wkrótce chorują wszyscy Ranowie. Na bagniska wraca życie.

Migrujące ptaki pozostawiają po sobie wiele długich, barwnych piór. Mieszkańcy sprzedają je odzianym w purpurę odkrywcom jako przyrządy piśmiennicze. Ludzie są dziwni. Bagniska dają.

Ekspedycja badająca Pustynię Westchnień zaginęła. Inwestycja nie była udana. Mówi się, że cała inicjatywa była przeklęta.

Po odejściu harimskich dzikusek głęboko na pustyni wciąż płonie ogromny ogień, a krzyki bólu niosą się na wielkie odległości. Ci, którzy postanowili je zbadać, nie wracają.

Podczas corocznego święta, głowy dwóch najsilniejszych rodów kupieckich odnawiają sojusz przeciwko najazdom z zewnątrz oraz ustalają ceny na przyszły rok. Czerpią z tego pokaźne zyski.

Nieznajomy twierdził, że umie znaleźć na pustyni wodę za pomocą patyka. Jak się okazało, nie umiał. Sprzedano go jako dłużnika, by odbić sobie stracony czas.

Mechaniczne ptaki nie cieszą się powodzeniem. Najemnicy narzekają, że budzą ich o świcie.

Do zbadania obecności Ranów w pobliskich lasach wysłano wyznawców. Nikt nie wie, po co przybyli, ale odkryto dziwaczną, kryjącą skarb kryptę z rzeźbami smoków na zewnątrz.

Na brzegu rzeki, gdzie zabito rańskiego szamana, zaroiło się od rozdętych zdechłych ryb. Wieśniacy boją się, że to rańska klątwa.

Najazdy Bariańczyków, do których doszło niedawno na południu, zmusiły wielu Ranów do porzucenia dobytku i ucieczki. Uchodźcy, którym nie towarzyszy żaden szaman, często gubią się na mokradłach. Na bagniska wraca życie.

Na brzegu rzeki znaleziono mamroczącą zaklęcia rańską żabę. Ubrany w łachmany wątły szaman niedługo potem zmarł. W jego znoszonej skórzanej torbie znaleziono artefakt.

W lesie znaleziono śpiewającego rańskiego szamana. Przeprowadzający śledztwo przeklęci momentalnie go zaatakowali i zabili. Wydaje się, że postąpili zgodnie z pradawnym rozkazem Aurelii, by zniszczyć wszystkich Ranów.

W pobliżu oazy znaleziono śpiewającego Ranę. Ubrany w łachmany wątły szaman nie przeżył harimskich metod przesłuchiwania. W jego podartej skórzanej torbie znaleziono artefakt.

Przybywa grupa wrogo nastawionych Ranów z żądaniem wydania ciała swojego pobratymca. Stary szaman najwyraźniej był dla nich kimś ważnym.

Większość pojmanych przez Barię udaje się odbić, lecz nie bez strat. Ludzie są zdemotywowani. Na bagniska wraca życie.

Przetłumaczono bariańską księgę na temat reformy podatków. Wiele pomysłów z powodzeniem wprowadzono w życie.

Pod wpływem pikinierskich wyczynów na paradzie, wiele młodych zgłasza się do ulubionych oddziałów.

Mówi się o bandach Rogatych, którzy przeszukują bagniska i atakują niewielkie rańskie obozy. Było już kilka ofiar śmiertelnych. Na bagniska wraca życie.

Znaleziona w skrzyni powieść traktuje o wielkiej miłości i tragedii rycerzy z zamierzchłych czasów.

Wiatr, który zniszczył karawanę, odkrył także ukrytą pod piaskiem skrytkę handlarzy.

W ruinach zburzonego wybuchem warsztatu znaleziono zapasy egzotycznych surowców z zamierzchłych czasów.

Starszyzna badająca zwoje ze skrzyni odkrywa tajemnicę pradawnych run. Jakież to przydatne! Bagniska zmieniają się.

Po powodzi nad zachodnią rzeką pozbawieni pól chłopi zarzucają sieci. Połów jest udany, jedzenia wystarczy na całą zimę. Wracają im nadzieje.

Na rynku słyszy się pogłoski o ogrze grasującym po Cicholesie. Zanoszą ogrowi herbatę i ciastka, a on zabawia ich opowieściami o herosach.

Ekipa remontująca akademię odkrywa skrzynię wypełnioną książkami. Rupiecie to czy skarb? To się okaże.

Wyznawcy odkryli skrzynię starych książek. Podarowali ją Loży, by pomóc w badaniach.

Po dalszych badaniach nad różami z zarośniętej oazy majsterkowiczkom udało się uzyskać wywołujący euforię olejek. Sprzedają go z niezłym zyskiem.

Rzemieślnicy są w stanie zapewnić stałe dostawy broni. Udaje im się nawet wykorzystać egzotyczne surowce, by stworzyć zaczarowane artefakty. Bagniska zmieniają się.

W pobliżu osady pojawiły się duże kamienie z niepokojącymi rzeźbami. Niektórzy twierdzą, że umieścili je tam Fejowie, aby zasiać strach w ludziach o słabszych sercach. Kamienie zostały przejęte na rzecz kamieniarzy.

Za wybuch odpowiadali sasanid oraz majsterkowiczka z Barii. Patrząc z perspektywy czasu, najmowanie bariańskich specjalistów od fajerwerków było niefortunnym pomysłem. Szpiedzy byli jednak dobrze opłaceni, a złoto zostało skonfiskowane.

Znaleziono ogromny samorodek złota!

Sędziwy leśnik wytropił wilka, a w jego legowisku znalazł kupkę starych kości i zbroję. Lożę bardziej interesują kości niż wilk, więc postanawiają je odzyskać.

Stacjonujący na wieży strażnik zauważył biegnącego przez pole szpetnego mężczyznę z wielkim workiem na plecach. Znaleziono przy nim pokaźny zapas złota.

Stacjonujący na wieży strażnik zauważył biegnącego przez pole szpetnego mężczyznę z wielkim workiem na plecach. Znaleziono przy nim pokaźny zapas złota.

W skrzyni z książkami znaleziono dziennik pradawnego powiernika. Zawierał kilka ciekawych teorii na temat nekromancji, więc kolekcjoner dał za niego całkiem niezłą sumkę.

Wędrowna wiedźma staruszka trafiła do domu szlachcica. Przy śniadaniu opowiedziała sen o górze gorejącej błękitnym płomieniem i garncu złota u jej podnóża. Po jej odejściu w pościeli znaleziono złotą monetę.

Serce Arleonu

Członkowie starszyzny powiadają, że w sezonie czujności należy strzec sadzawek rozrodczych i chronić młodych Ranów. Na bagniska wraca życie.

Rozpoczął się sezon na raki. Wszyscy mają pod dostatkiem pysznego jedzenia. Bagniska dają.

Członkowie starszyzny powiadają, że w sezonie nadziei, gdy rodzą się mali Ranowie, należy świętować to, co może przynieść przyszłość. Bagniska dają życie.

Członkowie starszyzny powiadają, że w sezonie przebudzenia należy wzmocnić brzegi sadzawek rozrodczych i ściąć porastające je trzciny. Bagniska się zmieniają.

Członkowie starszyzny powiadają, że sezon przygotowań to czas zbierania żywności i zapasów na nadchodzące ciężkie czasy. Bagniska dają.

Członkowie starszyzny powiadają, że w trakcie sezonu refleksji należy zastanowić się nad radosnymi i smutnymi przeżyciami i podziękować bagniskom. Na bagniska wraca życie.

Członkowie starszyzny powiadają, że w sezonie słuchania wszyscy młodzi Ranowie znajdują swoje powołanie i doskonalą umiejętności. Bagniska się zmieniają.

Członkowie starszyzny powiadają, że w sezonie snów należy wyobrażać sobie przyszłość, w której Ranowie cieszą się wolnością po odzyskaniu bagnisk. Bagniska się rozszerzają.

Szalejące na północy wichury uszkodziły kilka wiosek i powywracały drzewa. Tartaki wymagają remontów, zanim będą mogły zająć się wiatrołomami.

Niewielkie skalne osuwisko zburzyło co prawda gospodarstwo, ale za to pozostawiło niezłą stertę kamienia.

Z bagien wyłania się skrzynia pełna starych książek i zwojów. Niektóre spisane są runami podobnymi do starych rzeźbień na bagniskach. Dalszym badaniem mają zająć się czelunowie. Bagniska dają.

Magistrat wydaje decyzję po myśli piekarza. Ten buduje kamienny piec i wysyła ciasteczka dla sił zbrojnych. I wszyscy się cieszą!

Lokalnych chłopów terroryzuje wataha wilków, która przywędrowała w okolicę i dziesiątkuje ich owce. Kilku braci z Niewidzialnej Loży wysłano, by zbadali sytuację.

Na wyschniętej oazie odkryto skrzynię dzienników podróżniczki Sheemy Lekkobieżnej. Kupuje je za symboliczną cenę gildia odkrywców.

Po bitwie znaleziono spory kufer strzeżony przez aktualnie martwych wrogów.

Do zbadania plagi wron wysłano grupę wyznawców. Udało im się uratować część upraw, jednak ptaszyska wróciły.

Dzielny łowczy przeszukuje rzekę gwiazdy porannej w poszukiwaniu zaginionych. Zamiast strażników znajduje potwora i kilka sztuk roztrzaskanej broni. Na bagniska wraca życie.

Przyjemny dzień na wykopaliska. Nawet przeklęci wydają się pogodni.

Miły dzień na manewry i musztry. Kompanie najemników cieszą lud pokazem swoich formacji.

Przyjemny dzień na karmienie grabieżców. Bagniska dają.

Powstali wracają do swoich obowiązków. Niezależnie od kondycji dalej służą. Wielu chłopów składa przysięgę w nadziei, że też uda im się oszukać śmierć.

Zmarła szanowana sędziwa kupczyni Arsham Ciężkokciuka. Była ostatnia ze swego rodu, zatem zgodnie z tradycją jej dobytek rozdano pozostałym rodzinom.

Stary wędrowiec opowiada w obozach historie o heroicznych czynach Ranów z przeszłości. Zainspirowana tymi opowieściami młodzież zaczyna się szkolić. Bagniska dają.

Podczas corocznego święta odnawiane są i wzmacniane sojusze pomiędzy rodami kupieckimi. Nabywa się wolne klingi i aranżuje małżeństwa owocujące przepływem włości i dóbr. To bardzo kosztowny czas.

Ranowie zbierają sól pozostałą po przypływie z siódmego księżyca. Ten cenny surowiec pomaga w konserwowaniu ryb i innego pożywienia. Bagniska dają.

Znaleziono leśną kryjówkę zbójców. Udało się odzyskać zaginione podatki i towary.

Na pustyni odnaleziono kometę. Uderzenie rozbiło ją na kawałki, w których odkryto niebiańską rudę!

Bagna uspokajają się, woda opada, a Ranowie ostrożnie wracają do kopalni. Ku ich zaskoczeniu odkrywają w niej nowe złoże niebiańskiej rudy. Bagniska dają.

Wraz z nadejściem nowego sezonu uchodźcy zyskują akceptację społeczności. Dzielą się wiedzą i umiejętnościami, które przyniosą korzyści całej wspólnocie. Bagniska się zmieniają.

Magistrat najmuje starego łowczego, by zbadał plotkę o ogrze.

Złodziejem okazuje się młody szlachcic, znudzony życiem, lecz nienadający się na rycerza. Zostaje wysłany z misją handlową do Barii, gdzie będzie mógł zrobić pożytek ze swoich umiejętności.

Baria ciągle najeżdża bagniska. Łowczy zostawiają fałszywe tropy w stronę mgielnego bagna. Po tygodniu z bagna wyłaniają się zbroje, monety i broń. Bagniska dają.

Na złodzieja zastawiono pułapkę.

Magistrat wydaje decyzję po myśli sprzedawcy herbat. Ten przenosi się w lepszy zakątek targu i wysyła do pobliskiej twierdzy wyśmienite herbaty. Wszyscy się cieszą!

Popyt na jabłka wzrasta, więc sadownicy podnoszą ceny.

Ogromne stado wron wydziobało większość plonów z nowych pól. W spichlerzach będzie mniej ziarna, a w skarbcu baronii mniej podatków.

Majsterkowiczki odkryły nowe metody obróbki stali. Efektem są lżejsze klingi, które dłużej zachowują ostrość. Sasanidzi są dzięki nim jeszcze skuteczniejsi.

Stałe dostawy stali pozwalają rzemieślnikom na tworzenie wspaniałych artefaktów o najwyższej jakości.

Nowa metoda obróbki stali trafiła do przemysłu. Tartaki i kopalnie są bardziej wydajne, a zyski rosną!

Znaleziono starą chatę. Zamieszkująca ją pustelniczka niechętnie rozstała się ze zbieranymi w lesie egzotycznymi materiałami.

Po powrocie do oazy majsterkowiczki odkryły, że pnącza urosły do grubości konarów drzew, po czym obumarły. Róże zniknęły, a po przedarciu się przez ogromne zarośla okazało się, że oaza wyschła. Pnącza zebrano na opał.

Znaleziono i przeszukano starą świątynię. Mądry czelun pomógł w zidentyfikowaniu najważniejszych przedmiotów i ich historii. Bagniska dają.

Na dnie podróżnej skrzyni szlachcianki znaleziono stary list. Był zaadresowany do krewnych w baronii Loth. List szybko spalono, a monety z kufra złożono w skarbcu.

Wyznawcy znajdują podczas wykopalisk rzadki zwój. Zawarta w nim wiedza na temat zaklęć bojowych może niebawem się przydać.

Na jednym z targowisk wybucha pijacka bijatyka. Są zniszczenia, a kupcy nie mogą się dogadać. Magistrat musi rozstrzygnąć spór.

W tym roku rolnicy podeszli kreatywnie do tworzenia strachów na wróble. Wyglądają jak przeklęci w zabawnych kapeluszach. Dobry humor pomaga w zbiorach.

Autor zwycięskiego utworu wygrywa mosiężny kamerton oraz nagrodę pieniężną. Lokalne bataliony powołują wielu nowych dudziarzy.

Muszkieterzy testują nowy, potężny proch strzelniczy. Wyniki są obiecujące.

Wędrowne zjawy Fejów odnalazły zapas świetlistej nici. Twierdzą, że to podarunek od przyjaznego pająka. Wyglądają na godnych zaufania, więc nikt nie zadaje więcej pytań.

Zamknięta dotąd w skrzyni stara czaszka szepcze o skarbach zakopanych w zamierzchłych czasach. Wskazówki faktycznie prowadzą do niewielkiego skarbu.

Wędrowny kupiec przynosi mędrcom z Niewidzialnej Loży przedziwną szepczącą czaszkę. Po odkryciu chwały Aurelii handlarz oddaje mędrcom i czaszkę, i złoto.

W okolicy widziano ubraną na czarno staruszkę. Gdzie pójdzie, tam zostawia niewielką zapłatę za nocleg.

Znaleziono nadziane na pale ciało ubranej na czarno staruszki. Jej własność rozdano. Wygląda jednak na to, że w chwili śmierci wypowiedziała klątwę!

Poranne pobudki przez mechaniczne ptaki dają więcej czasu na trening i marsze. Najemnicy są sprawniejsi.

Sztorm wyrzucił na brzeg wrak bariańskiego statku kupieckiego. Ładunek zostaje przejęty jako znaleźne, a ocalałych przekazano Barii – za odpowiednią cenę.

W odzyskaniu kamienia i dłużników mają pomóc zatrudnieni najemnicy. Nie znaleźli jednak kamieni, a jedynie spory skarb, wokół którego walały się zakrwawione kości i szczątki dłużników.

Ludzie szepczą o potworze grasującym w rzece gwiazdy porannej. Nocami rozpalają ogień, a strażnicy i łowczy odmawiają samotnych patroli. Bagniska się zmieniają.

Ludzie szepczą o potworze grasującym w rzece gwiazdy porannej. Nocami rozpalają ogień, a strażnicy i łowczy odmawiają samotnych patroli. Bagniska się zmieniają.

W odosobnionej dolince znaleziono przepięknie zdobioną skrzynię. Nie pasuje do niej żaden klucz, a ślusarze są bezsilni. Wziął ją pewien uczony, za rozsądną cenę.

Z usług wieszczki, która przewidziała szarańczę, chce skorzystać armia. Jej talent może okazać się przydatny.

Z usług wieszczki, która przewidziała szarańczę, chce skorzystać armia. Jej talent może okazać się przydatny.

Od targu do targu wędruje lalkarz, opowiadający dzieciom historie o heroicznych przeklętych i nauczający łaski płynącej z przysięgi Aurelii.

Na południu pojawiła się podwójna tęcza. Wszyscy rzucili robotę i ruszyli szukać garnca złota na jej końcu.

Bez deszczu nie byłoby tęcz. Wody opadają, a młodzież zbiera skarby z brzegu rzeki. Bagniska dają.

Cydr jest teraz dostępny i pity we wszystkich zakątkach królestwa. To powód do radości!

Stary czelun twierdzi, że zaraza to kara za sprowadzanie zagranicznych towarów na bagniska. Niektórzy nie słuchają ostrzeżeń, liczba ofiar rośnie. Na bagniska wraca życie.

Bracia z Niewidzialnej Loży donoszą, że ślady wilków zostały zmyte, i nie udało im się nic znaleźć. Chłopi i tak byli wdzięczni za wysiłki i zobaczyli, że warto dołączać do Loży.

Zwiadowca odkrył opuszczoną kryptę. Nekromanci byli zadowoleni, zamienili więc kości w coś przydatnego. Psa nagrodzono sarnim udźcem.

Trenowanie pełzaków było doskonałym pomysłem, ponieważ zwierzęta te świetnie podążają za tropem. Niektórzy strażnicy wykorzystują je do ratowania Ranów pojmanych przez handlarzy niewolników. Bagniska się zmieniają.

Pielgrzymi zanoszą łzy Aurelii na ołtarze i szeptem wyznają swoje troski w nadziei, że Cesarzowa ukoi ich ból.

W wyniku niewiedzy ludzie zbierają trujące grzyby. Na bagniska wraca życie.

Na bagnach pojawił się trwożeń z potomstwem. Ranowie zachowują ostrożność, by nie paść ofiarami bestii. Na bagniska wraca życie.

Starsi uczą młodych Ranów cichej jazdy na drżeniwcach przez bagna, by wypatrywali nadchodzących wrogów.

Podczas konkursu powstaje wiele nowych pieśni, którymi rozbrzmiewają wszystkie tawerny. Wszyscy śpiewają „Prawie rycerza”. Wiele osób zabiera się za grę na lutni i pisanie wierszy.

Ich plony zniszczyło gradobicie, więc chłopi są głodni. Wielu zgłasza się na ochotnika do milicji, by napełnić brzuchy i zarobić parę miedziaków.

Prowadzeni przez szamana rańscy uchodźcy z południa trafiają do bezpieczniejszych obozowisk na północy. Bagniska dają życie.

Podekscytowana dziennikami z podróży gildia odkrywców zleciła wykreślenie nowych map powiększającego się terytorium.

Kura zniosła jeszcze wiele jaj, lecz w dniu uczty rolników znaleziono ją martwą. Aby ją upamiętnić, została upieczona i podana podczas uczty, która swoją drogą była niezwykle udana.

Rolnicy tyrają w polach, by mieć z czego płacić za ten przywilej.

Kapitan gwardii prosi o ułaskawienie sowy. Od kiedy pojawiła się w wieży, Harimowie lgną do armii.

Pszczelarz wywabił pszczoły z rynku w Łąkowie i zawiódł je z powrotem do uli. W ramach rekompensaty za wyrządzone szkody zaoferował im miód i lecznicze balsamy.

Ulewa zmywa sól i wyznacza koniec siódmego księżyca. Ranowie są wdzięczni za sezonowe zbiory i sól. W kolejnych miesiącach wykluwa się wiele piskląt. Bagniska dają życie.

Pełny cykl księżyca po odkryciu kajaka kilku głodnych i wycieńczonych odkrywców znajduje się na skleconej z gałęzi tratwie. Bagniska dają życie.

Każdy ród kupiecki wyprawia wystawne przyjęcie, by uczcić wybicie nowych monet oraz pokazać swoją zamożność.

Z okazji urodzin Cecylii Stoutheart lud wyprawia huczne przyjęcia i obsypuje cię prezentami.

Dzień urodzin Aurelii czci się co roku, wymieniając się prezentami, mającymi przypominać o jej darach dla Imperium.

Tego dnia dudziarze dmą, piekielne oddechy nadają rytm, a nocne niebo rozświetlają fajerwerki na cześć kolejnej podróży wokół słońca osób urodzonych w tym dniu.

Ranowie świętują rocznicę narodzin swoich młodych. Z bagna wyłania się niewielka skrzynia z prezentami. Bagniska dają życie.

Nikt nie wie, kiedy zaczęła się ta tradycja, lecz w wigilię wschodniego wiatru Lothańczycy zostawiają przed domami ofiary i posypują progi solą.

Podaż piór załamała się, są więc warte krocie. A to oznacza rekordowe zyski!

Wielu rycerzy walczy na kopie i trenuje. Na chłopach robi to wrażenie, boją się potężnych wojów. Wielu oferuje złoto za ochronę.

Warsztat stworzył nowy, potężniejszy proch strzelniczy.

Trupa wędrownych grajków odwiedza kolejne tawerny, zapewniając ludziom nie lada rozrywkę. Oddziały idą do boju w dobrych nastrojach.

Badacze Aurelii wyjaśniają małorolnym, że ziemia była żyzna dzięki błogosławieństwu Aurelii. Twierdzą, że odnowienie przysięgi i wiara zapewni powrót błogosławieństwa na ich ziemie.

Gospodarstwa zapewniają dużą liczbę ludności, a to z kolei przekłada się na spore oddziały milicji.

W wieży strażniczej zadomowiła się wielka sowa rogata. Harimowie widzą w niej znak powodzenia, lecz siedziba sokolników pustoszeje, zaczynają też znikać młode trwożnie. Za pozbycie się sowy wyznaczono nagrodę.

Na bagniskach znaleziono wielką wierzbę. Jej piękno i rozmiar przerastają wszystko, co wcześniej widziano. Zbieracze układają gałęzie wokół jej potężnego pnia. Bagniska dają.

W pobliskim lesie znaleziono ogromny dąb. Tak pięknego i okazałego drzewa nie widział jeszcze żaden drwal.

W pobliskim lesie znaleziono wielki krzew szaleju. Drwale nigdy nie widzieli tak pięknej i rozłożystej rośliny.

Mistyk i jego zwolennicy robią zamieszanie na rynku. Napadli na kilka magazynów i wynieśli z nich sporą ilość kamienia.

Wieszczka z targu ostrzegła klientów przed nadchodzącą plagą w formie czarnej, głośnej masy. Wlepiono jej mandat za zakłócanie porządku.

Wdzięczni rolnicy wysyłają całe skrzynki wina brzoskwiniowego. Oddziały przypominają sobie, o co walczą.

Dwie wioski kłócą się o skradzione kury. Są ofiary. Wędrowny szaman przypomina, że przemoc należy kierować przeciwko najeźdźcom, a nie swoim. Na bagniska wraca życie.

Na dziwną wieżę wspiął się złodziej, który chciał się do niej włamać. Ciała jegomościa nigdy nie znaleziono, lecz wieżę otoczyła cuchnąca mgła. Złoto zniknęło.

Barwny wóz bariańskiego kupca zostaje znaleziony w bagnie. Po kupcu nie został nawet ślad, ale wóz udaje się odzyskać wraz z zawartością. Bagniska dają.

Wróż uczy żołnierzy pieśni, która podnosi ich esencję. Korzyści czerpie ich powiernik.

Chłopi ze wschodniego pogranicza Lothu odmawiają zapłaty podatków i złożenia przysięgi. Przepędzili nawet lokalnych wyznawców.

Po bagniskach roznosi się wiadomość o śmierci uwolnionych niewolników i bezdusznym kupcu. Narasta wściekłość, Ranowie gromadzą się, by wymierzyć zemstę. Bagniska dają.

W tym sezonie wielu rolników miało wspaniałe żniwa. Dzielą się owocami swojej pracy.

W wigilię pierwszego księżyca organizowana jest uczta, podczas której z biegiem rzek bagnisk puszczane są lampiony. Wspomina się poległych, a w namiotach szamanów szeptem opowiada się o wizjach przyszłości. Na bagniska wraca życie.

Ziemia wokół bagnisk zadrżała. Wody podniosły się, zalewając złoża niebiańskiej rudy. Starszyzna twierdzi, że wody opadną, jednak na razie wydobycie zostało wstrzymane. Bagniska się zmieniają.

W najnowszym wykopalisku Niewidzialna Loża znalazła coś wyjątkowego.

Wysłannik powraca z Pinecoast. Baron nie dał się przekonać, cła pozostaną bez zmian.

Czeluny donoszą o odzianych w purpurowe szaty ludziach oferujących zapłatę za pomoc w poszukiwaniu starych głazów na bagniskach. Ludzie są dziwni, lecz wciąż przybywają i płacą. Bagniska dają.

Stado grabieżców rośnie szybko i wyrywa się z zagrody, powodując zniszczenia. Pasterze budują wyższe ogrodzenie zagrody. Bagniska zmieniają się.

W nocy zabito całe stado owiec. Pastucha ukarano za przysypianie na warcie, a chłopi boją się, że w mroku coś się kryje. Na szczęście owcze skóry udało się sprzedać za trochę złota.

Grupa mędrców każe zbieraczom gromadzić trujące grzyby, by stworzyć artefakt przeciwko najeźdźcom. Bagniska zmieniają się.

Twoi astronomowie przewidują zaćmienie słońca. Wzrastają podatki na świece.

Mędrcy przepowiadają zaćmienie słońca. Odbywa się święto w imieniu Aurelii, pełno radości!

Niebo połyka słońce niczym rzeka obmywająca piasek. Ranowie widzą w tym dobry znak, więc świętują. Bagniska dają życie.

W pobliżu leśnej drogi nietrudno napotkać zbójców. Kupcy skarżą się na znikające transporty, a co za tym idzie także podatki.

W miejscu wskazanym przez kupca Ranowie znajdują swoich krewnych. Uwolnieni niewolnicy są jednak martwi, a Barianin zniknął. Na bagniska wraca życie.

Deszcz nie przestaje padać, a doły wypełniają się wodą. Kopacze przerywają pracę, ale za to łapią w zalanych kamieniołomach węgorze. Bagniska zmieniają się.

Choć minął szmat czasu, o rocznicy dnia odejścia Cesarzowej Aurelii pamięta każdy. Ludzie odwiedzają ołtarze Aurelii, na których zostawiają kwiaty i podarki, licząc na błogosławieństwo na nadchodzący rok.

Pojawiły się doniesienia o podróżnym wkładającym chłopom do naiwnych łbów niezadowolenie z arystokratów i pogłoski o klątwach. Wyznaczono nagrodę za jego głowę.

Pośród odpornych zwykle trwożni szaleje nowa zaraza. Jest wiele zgonów.

Pojawiają się doniesienia o tajemniczej zarazie atakującej osoby handlujące z Bariańczykami. Jest wielu zmarłych. Na bagniska wraca życie.

Wiedza starszyzny rozprzestrzenia się, coraz więcej Ranów umie zbierać plony. Bagniska dają.

Rolnicy ogłaszają, że zbiory dyni były największe w historii. Problem w tym, że trudno je przewieźć na targ. Do pomocy zostają wysłani przeklęci.

Odczytanie tych wersów na głos pobudza oddziały do boju.

Wszędzie tam, gdzie wznoszą swoje pieśni, chórzyści zbierają wiele datków od tłumów, które przychodzą posłuchać pradawnych melodii.

Patrol napotyka wioskę, w której trwa świętowanie. Dość szybko dowiadują się, jaki jest powód. Kura zniosła jajo z litego złota. Jajo i kurę szybko zabrano i wliczono w zysk królewskiego skarbca.

Baria zbyt śmiało sobie poczyna. Czas dać im nauczkę. Straż przypuszcza udany atak, co inspiruje lud. Bagniska dają.

Na bagniskach pojawia się wrak łódki jednego z odkrywców. Po samych śmiałkach nie ma jednak ani śladu. Rodziny pogrążają się w żałobie. Na bagniska wraca życie.

Po podwyżkach wielu chłopów nie stać na jabłka. Sadownicy nie chcą obniżać cen, twierdząc, że skoro są dobre dla zdrowia, powinny być drogie. Jabłka zaczynają gnić.

Stary mędrzec uczy ludzi, jak wykorzystywać rośliny sezonowe w leczeniu. Bagniska dają życie.

Przez dwa dni burza piaskowa pustoszyła obszar na zachodzie. Bariańczycy skryli się przed wiatrem, więc handel ustał.

Przekonany mądrością starszyzny złodziej kur zwraca je. Zostaje wygnany, a jego własność zarekwirowana. Na bagniska wraca życie.

Lokalna arystokracja jest oburzona. Ciągle znikają niewielkie przedmioty.

Włamanie! Jakimś sposobem złodziej wdarł się do skarbca i uciekł z pokaźną sumą.

Przejęta kura zniosła wiele złotych jaj, lecz chłopi z wioski proszą o jej zwrot. Trwają przygotowania do uczty na cześć hojności chłopów.

Czas pokoju i obfitych plonów przypomina wszystkim wspaniałe czasy Imperium.

Ponad batalionami szybuje złoty orzeł. Uznaje się go za dobry znak, więc oddziały tym chętniej idą do boju.

W kopalni złota znaleziono bogate złoże.

Strumień zmienia bieg i odsłania stare ruiny. Ranowie rozbierają budowle, by pozyskać z nich kamienie, i pośród gruzów znajdują skarb! Bagniska dają.

Przypływ zalewa zachodnie pogranicze bagnisk słoną wodą. Ginie wielu Ranów. Na bagniska wraca życie.

Z błota wyłania się napuchłe ciało bariańskiego kupca i kilka skrzyń. Ciało zostaje powieszone na skraju bagniska, by ostrzegać innych kupców, że nie są mile widziani. Na bagniska wraca życie.

Nad rzeką gwiazdy porannej w tajemniczych okolicznościach znika patrol. Sprawę badają lokalni łowczy. Na bagniska wraca życie.

W nocy pełzaki uciekają z zagród i pożerają zapasy ryb. Mieszkańcy głodują, muszą więc kupować jedzenie u kupców. Bagniska się zmieniają.

Skalne zwalisko tamuje strumień, zagrażając polegającym na wodzie gospodarstwom. Przeklęci zostają wysłani do oczyszczenia zatoru i wzmocnienia koryta. Miejscowi chłopi są pod wrażeniem.

Po okresie bez ataków na karawany kupców wielu zwalnia najemników. Dodatkowa ochrona nie jest im już potrzebna.